ชีวิตฉันกับนมเปรี้ยว

จู๊ด ๆๆๆ ... อะฮ๊า!! ...... แหม มันช่างสดชื่นจริงๆ

เว่อไปหรือเปล่า กะอีแค่ต้องดูดนมเปรี้ยวทุกเช้าก่อนออกไปเรียนจนทำงานแล้วก็ยังทำ

ตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันเรื่องความเคยชินไปแล้วหล่ะ เขาว่ากันว่า คนเราทำอะไรติดต่อกันเกิน 27 วัน ก็จะติดนิสัยนั้นทันที อืม แต่ทำไม เราเรียนติดต่อกันเป็นเวลาเป็นสิบปี แต่ทำไมไม่มีนิสัยรักเลยเลยฟระ?

เราเลือกกิน เพราะเชื่อว่า มันต้องช่วยให้เราปวดท้องเข้าห้องน้ำทุกวัน แล้ววันนั้นก็จะแสนสุข พร้อมสวาปามกับวันใหม่ได้ โดยไม่ต้องหนักท้อง พะอืดพะอม 555 (เห็นแก่กิน เหรอเนี่ย) ... แรกๆ มันก็เป็นอย่างนั้นแหล่ะ มีความสุขทุกวัน จนเวลาผ่านไป จากเดือน เป็น ปี จากปี เป็น สองปี ทำไมมันเงียบไป...ไม่มีสัญญาณใดๆตอบรับจากการดูดนมเปรี้ยวอีก หรืออาจเป็นเพราะว่า เจ้าเครื่องในของเรามันชินกับการดูดติดต่อกัน 27 วันไปแล้ว อีตอนแรกมันก็คงตื่นเต้น เจอของเปรี้ยวสาดใส่ กระเพาะ ลำไส้เลยจั๊กกะเดียม ขนลุกจากในสู่นอก ทำเราขนลุกชูชันไปด้วย วิ่งเข้าห้องสุขาแทบไม่ทัน...

ยังไงก็ตาม มันก็ทำให้เราเลิกดูดไม่ได้เหมือนกัน เพราะเราดูดติดต่อเกิน 27 วันไปแล้ว ... นั่นแหล่ะ ทำให้เราเลิกกับนายไม่ได้ซักที เจ้านมเปรี้ยว

ถ้าไม่นึกถึงว่ามันเป็นยาระบาย ... แล้วมองอีกหลายมุมประโยชน์ จากนมเปรี้ยวมันก็มีเยอะจริงๆ รู้อย่างหนึ่งแหล่ะว่ามันมี วิตามินC ช่วยให้หน้าสวยใส ไร้สติ (เอ่อ อันหลังนี่ไม่เกี่ยวเป็นเฉพาะบุคคล)

แล้วตอนเด็กๆ คูณเคยงงป่ะ ที่เขาโฆษณาว่า นมเปรี้ยวมันมีจุลินทรีย์และแลคโตบาซีลัส เป็นล้านๆตัว ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่ามันมีประโยชน์อะไร ฟังแล้วก็น่ากลัว ว่ามันจะเป็นสัตว์อะไรซักอย่างที่เข้ามาวิ่ง ดุ๊กดิ๊กๆในท้องของเรา แต่ก็ต้องลอง เพราะอยากรู้ เอาน่าซักล้านสองล้านตัวคงไม่เป็นไร เมื่อสัมผัสกับคำแรกเท่านั้นแหล่ะ อร่อยว่ะ ติดใจมากมาย ฉันคงหยุดไม่ได้แล้ว

เมื่อก่อน ป้าจะสั่งมาทีละ 6 ขวด แบ่งกับพี่ แล้วก็ถูกห้ามว่า อย่ากินเยอะ มันไม่ดี เราก็จินตนาการไปว่า เขาคงกลัวไอ้ตัวดุ๊กดิ๊กเต็มท้องเราแน่ๆเลย แต่ขวดมันเล็กอ่ะ ดูดแค่อึดใจเดียวก็เกลี้ยงขวดแล้ว เลยต้องแอบย่องไปกรึ๊บอีกขวด (แต่ก็ต้องตระหนักในในว่าห้ามดื่มเกินวันละ 2 ขวด โปรดสังเกตคำเตือนบนฉลากก่อนดื่มทุกครั้ง!)...เฮ้อ คงต้องรอวันพรุ่งนี้ถึงจะได้กินใหม่

มันเป็นสันดานติดตัวไปแล้วหล่ะ ฉันว่า.... แล้วก็ยิ่งปีกกล้าขาแข็ง ไม่กลัวที่จะกินเกินกว่า 2 ขวดอีกต่อไป เราเริ่มกินเยอะขึ้น เปลี่ยนเทคนิคการกินไปเรื่อย ทำไอติมบ้าง นมปั่นบ้าง ผสมกับน้ำผลไม้บ้าง หรือเปลี่ยนจากการใช้หลอกเจาะดูด มาเป็นเล็บจิกบนฝาฟลอยด์ แล้วเอาปากประกบดูดซะเลย เอ้า ทำเป็นเล่นไป มันอร่อยขึ้นจริงๆนะคุณ

แล้วเราก็เริ่มเปิดโลกทัศน์กว้างขึ้น เราไม่ยึดติดแค่ยี่ห้อเดียว เราเปลี่ยนรสไปเรื่อยๆ ถ้ายิ่งอร่อยและเต็มไปด้วยปริมาณ เราก็จะเลือกมาดูดดื่มทันที จากขวดเล็กๆ จากซองพลาสติกที่ดูดมาแต่เด็ก ก็เปลี่ยนเป็นกล่องใหญ่ขึ้น ยิ่งโต รสชาติแปลกใหม่ๆเพื่อสุขภาพก็มากขึ้น และตอนนี้ฉันหันมาดูดรส ผักผลไม้ผสม แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะดูดเจ้าขวดเล็กในบางวันด้วย (อย่าน้อยใจน่า ... เรามีเวลาให้นายตลอดแหล่ะ)

ที่เลือกรสนี้ ก็เพราะมันแลดู ได้เยอะดี ทั้งวิตามินและเกลือแร่ ... (one stop drink) เลยไง อิอิ วันนี้ไม่รู้นึกครึ้มอะไร หรือ เพราะว่ามันว่าง ระหว่างนั่งรถมาทำงาน ก็เลยยกกล่องนมขึ้นมาอ่าน อืมม อ่อ อ่อ ...หืมม ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าได้สารอาหารเยอะอย่างนี้ กินแทนข้าวได้เลยเนี่ย แถมไร้คอเรสเตอรอลด้วย คุ้มมากๆ หวังว่าคงจะฉลาดขึ้นถ้าดูดบ่อยๆ

เอาน่า ถ้าไม่คิดไรมาก นมเปรี้ยว อย่างน้อยมันก็แก้เลี่ยน แถมถ้าได้ดูดตอนเย็น มันเหมือนเทผลไม้เข้าท้องเลยละคุณ

วันนี้คุณดูดนมเปรี้ยวแล้วหรือยัง??
ถ้ายัง ก็ลองคลิ๊กเข้าไปดูประโยชน์กันนะจ๊ะ

เล็กอย่างนี้ใครจะไปเห็นคะคู๊นนนน!!

ทำไมถึงทำกับฉันได้....

ทำไมถึงทำกับฉานนนนนนนได้...

ณ ขณะพิมพ์ มันอารมณ์นี้แหล่ะ ให้ตายสิ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ เคยเจอกับตัวเองไหม เวลาตื่นเต้นกับอะไรสักอย่างที่มั่นใจว่ามันจะเกิดขึ้น หรือ มั่นใจว่ามีแน่ๆ มันจะต้องแห้ว!!

แล้วมันก็แห้วรับประทานซะอิ่มเลย เมื่อกี๊ เมื่อกี๊ นี้เอง สดๆร้อนๆ ความรู้สึกที่ทุ่มเททั้งหมด ยอมที่จะปล่อยเงินเดือนอันน้อยนิดที่พอจะมีหล่นอยู่ในบัญชี เพื่อให้ได้มันมา NIKON D40 ของช๊านนนนนน มันหายไปกับอากาศ หัวใจหล่นมาที่ตาตุ่ม แล้วย้อยมาหมกอยู่ที่ขี้เล็บนิ้วก้อยข้างซ้าย

ความหวังทั้งหมด มันเกิดขึ้นเมื่อเพื่อนข้าพเจ้า ตื๊ดๆมาหาด้วยอาการตื่นเต้น

ปนฉงนสงสัยว่าไอ้เจ้า NIKON D40 มันมีอะไรดี เนี่ยๆ มันอ่านเจอใน

นสพ.มหาชนติดหนึบฉบับหนึ่ง ลงว่ากล้อง NIKON D40 ลดราคาเหลือเพียง 15,000 บาทเท่านั้น เราก็เอ๊ะ ไม่เห็นมีเลยแวบเข้าไปดูเวบ NIKSTHAILAND ไอ้ตอนแรก อ้อ! สงสัยเป็นงาน NIKON แต่ที่สะดุดคือ งานจัดวันที่ 9/2/07 แต่ที่เพื่อนบอกคือ 8/2/07 แล้วก็ไม่ได้เขียนอะไรเกี่ยวกับ D40 ราคา 15,000 บาท เพื่อความชัวร์ไม่หน้าแหก เลยโทรไปที่บริษัท ได้คำตอบว่าไม่มีรายการโปรโมชั่นนี้ อ้าววว...รีบโทรให้เพื่อนเชค มันบอกว่าวันที่ 8 จริงๆนะ งาน COMWORLD เลยเพิ่งตระหนักว่า มันคนละงานกันนี่เอง แต่จัดที่พารากอน เหมือนกัน

ไอ้ตอนแรกก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรหรอก เพราะกำลังอ้อนรุ่นพี่แกมบังคับขู่เข็ญให้ขาย NIKON D70 ให้ ใจมันก็เลยท่องแต่ D70 D70 D70 แต่มันก็เกิดขึ้นจนได้...

ด้วยความหวังดี จะช่วยเพื่อนหาข้อมูลตัว D40 แต่ก็ตกหลุมพรางซะเอง เพราะราคามัน 24,900 บาท กรี๊ดดดดดดด ลดเกือบหมื่น เกือบหมื่นนะเว๊ยเฮ๊ย! ส่วนฟังก์ชั่นการใช้งาน มัน มัน เกือบจะเท่า NIKON D80 แล้วอ่ะค่ะ เพียงแต่มันตัวเล็กกว่าเท่านั้น เหมาะมือกับสาวน้อยตัวเล็กบอบบางอย่างเรามาก หุหุ

แต่สิ่งที่ทำให้เราตัดสินใจ แบบใจจะขาดรอนๆมากที่สุด ก็คือบทความ "จัดกระเป๋าท่องโลก" ของคุณพี่หาว ตอนอ่านก็ไม่ได้อะไร นึกว่าเป็นเรื่องเล่าชิวๆทั่วไป แต่มันไม่ใช่ คำบรรยายบวกแง่คิดพร้อมภาพประกอบจากกล้อง D80 ที่พี่เค้าใช้ มันเหมือนกับเราไปยืนข้างๆพี่ที่โมร็อคโคจริงๆเลยแหล่ะ (เออ...ขนาดนั้นจริงๆ) แต่เนื่องจากไม่มีปัญญา วุฒิ กะเร เต เต....จะซื้อ D80 ได้ เอาวะ เอาตัวน้องนี่แหล่ะ D40 เบาดีด้วย

เมื่อตัดสินใจกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น ... มันคือความตื่นเต้น กระวนกระวาย กระหาย want ยิ่งใกล้วันงาน มันยิ่งเป็น NEED ทันที

และแล้ววันนี้ วันที่ยอมทุ่มทั้งบัญชีให้เธอ...ก็มาถึง เรานับเวลาถอยหลัง...3...2 ...1 เที่ยงเป๊ง! เด้งออกจากเก้าอี้ ตรงดิ่งไปพารากอนโดยนัดเพื่อนมันไว้แล้ว พอเจอกัน เราก็รีบถลาเข้าลิฟท์ที่เบียดเสียดไปด้วยผู้คน นึกในใจว่ามันจะมาแย่งซื้อกล้องตัวเดียวกับกรูป่าวว๊า.... ลิฟท์ก็เร็วๆหน่อยดิ โอยยยยจอดกันทุกชั้นเลย พอถึงชั้น 4 ก็พากันเดินเข้างาน อ๊ะๆ ก่อนเข้าลงทะเบียนด้วยนะจ๊ะ จะได้ Sticker งาน COMWORLD THAILAND มาแปะเสื้อ เหมือนคณะกรุ๊ปทัวร์อาอึ้มเลยทีเดียว

สถานที่จัดงานมี 2 ห้องใหญ่ แรกก็ตกใจ ไหนวะ กล้อง กล้องอยู่หนายยยย ไหนอ่ะ NIKON อ่ะ เริ่มโรคจิตและแล้วก็เจอ Boot PhotoHUT ....นั่นไงตู้ NIKON

คำถาม : พี่คะ D40 ราคา 15,000 อยู่ไหนคะ ???????

คำตอบ : ไม่มีครับน้อง (ตึ่ง!) จะซื้อราคา 15,000 ได้ น้องต้องซื้อของในงานให้ครบ 50,000 บาทก่อน (ตึ่ง! ตึ่ง!) แล้วน้องก็จะได้คูปองมาจับฉลาก (ตึ่ง! ตึ่ง! ตึ่ง!) ถ้าจับได้ชื่อน้อง น้องก็ซื้อได้ในราคา 15,000 ครับ (ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง ตึ ต ต .... ฟี๊บบบบ.... บรุ๊บบบ แป่ววว)

อ้าว ในหนังสือพิมพ์ ไม่เห็นเขียนเลยเพ่ เราถามกลับด้วยความหมดหวัง เขาก็เลยบอกเรามาว่าเขียนครับ แต่ตัวคงเล็ก เราเลยสวน ฮึ!คงไม่เล็กธรรมดาแน่ๆเลย มันเล็กมากกกกกกกกจนไม่เห็นเลยแหล่ะพี่ คนขายก็ได้แต่หัวเราะแหะๆ เราก็ได้แต่ร้องให้ฮือๆ ความฝันความหวังของกรู พังทลายหมดแล้ว

รู้ว่าเป็นกลยุทธ์การโฆษณา แต่ว่า เล็กอย่างนี้ใครจะไปเห็นคะคู๊นนนน!!